وصال فاطمه یک عمر بود خواب و خیالش           دهید مژده‌اش اکنون، که می‌رسد به وصالش
به یاد یار غریبش مدام خون جگر خورد           گذشت در غم او، روز و هفته و مه و سالش

اگرچه رفته برون سالها ز شهر مدینه           هنوز خاطـره‌هایش نمی‌رود ز خـیالش

از آن زمان که شکستند استخوان هما را           فتاده است چو پروانه شعله در پر و بالش
گریست عمری و یک تن نگشت یاورش افسوس           کنون که او شده خندان، کنند گریه به حالش
رخش چو قرص قمر داشت جلوه در دل محراب           که تیغ خصم ستمگر شکافت تا به هلالش
طبیب دید حسن گرمِ «یارب» است و به سردی           بگـفت: وایِ دلِ او و آرزوی محـالش!
نهاد مـاهِ فروخـفته پا به خانۀ خورشید           ستاره بار شد از شوق، آفتـابِ جمالش
همیشه داشت سؤالی ز روگرفتنِ زهرا           نگیرد امشب الهی، علی، جواب سؤالش
سعادت دو جهانت گر آرزوست، فقیرا           مدار دست ز دامان لطف حیدر و آلش